سلام كاربرگرامي به كلاس شيمي خوش آمديد
واکنش هاي گداخت هسته اي مقدار بسيار زيادي انرژي ايجاد مي کند . پژوهشگران در حال يافتن راه هاي گوناگون براي مهار کردن اين انرژي و به کار گرفتن آن در سامانه ي پيشران فضاپيما ها هستند . يک فضاپيماي گداخت هسته اي مي تواند برنامه ي ماموريت سرنشين دار سفر به مريخ را هر چه زودتر عملي سازد . اين گونه فضاپيماها مي توانند زمان مسافرت به مريخ را تا 50 درصد و شايد بيشتر کاهش دهند . با کاهش زمان قرار گرفتن در معرض پرتوهاي خطرناک و ماندن در شرايط ناگوار بي وزني کم تر مي شود و به سر نشينان آسيب کمتري مي رسد .
ساختن يک فضاپيماي گداخت هسته اي همانند گسترش يک گونه خودرو بر روي زمين است که مي تواند با دو برابر سرعت ساير خودروها حرکت کند و داراي بازده سوخت 7000 مايل در هر گالن است . در دانش مو شکي بازده پيرنه ي مو شک با اندازه گيري ضربه ي ويژه آن به دست مي آيد.
يک سامانه پيشران گداخت هسته اي مي تواند داراي ضربه ي ويژه اي 300 برابر بزرگ تر از ضربه ي ويژه ي موتورهاي موشکي شيميايي موشکي معمولي باشد بيشينه ي ضربه ي ويژه ي يک پيشران شيميايي موشکي عادي 450 ثانيه است يعني پيشرانه مي تواند 1 کيلوگرم نيرو نيروي پيشران را از مصرف يک کيلوگرم پيشرانه ( سوخت و اکسيد کننده ) در مدت 450 ثانيه توليد نمايد يک مو شک گداخت هسته اي مي تواند داراي ضربه ي ويژه اي در حدود 130000 ثانيه باشد . افزون بر آن موشک هاي گداخت هسته اي هيذروژن را به عنوان سوخت به کار خواهند گرفت و به همين علت اين موشک ها مي توانند در منگام سفر فضايي سوخت گيري نمايند . هيدروژن در اتمسفر بسياري از سيارات وجود دارد پس هر فضاپيمايي که سامانه پيشران گداخت هسته اي داشته باشد مي تواند به سوي اتمسفر سيارات حرکت کند و مقدار هيدروژن مورد نياز خود را از جو سيارات بمکد و با اين سوخت گيري به مسير خود ادامه دهد .
همچنين موشک هاي گداخت هسته اي مي توانند مدت زمان طولاني تري نسبت به موشک هاي شيميايي که پيشرانه ي خود را به سرعت مي سوزانند کار کنند و اين تواناييها سفرهاي فضايي سريع تر و دورتر را براي بشر به ارمغان خواهد آورد .
راکت مگنتو پلاسماي داراي ضربه ي ويژه متغير
واسيمر در حقيقت يک موشک پلاسما است که منادي پيشران گداخت هسته اي مي باشد . ولي تا زماني که يک موشک گداخت هسته اي بخاهد پلاسما را به کار گيرد . پژوهشگران و دانشمندان بايد چيزهاي زيادي بياموزند . پيشران (( واسيمر )) کاملا شگفت انگيز است چون در شرايط بسيار گرم پلاسما توليد مي کند و سپس همان پلاسما را براي حرکت به کار مي گيرد سه سلول پايه اي در پيشران واسيمر وجود دارد .
سلول پيشين : سوخت گازي معمولا هيدروژن به درون اين سلول تزريق مي شود و براي توليد پلاسما يونيزه مي شود .
سلول مرکزي : اين سلول به عنوان تقويت کننده کار مي کند تا پلاسما را با انرژي الکترومغناطيسي بيش تر گرم مي کند . امواج راديويي به کار گرفته مي شود تا به پلاسما انرژي بيافزايند همانند کارکرد اجاق هاي مايکرو يو خانگي
سلول پسين : يک نازل مغناطيسي که انرژي پلاسما به سرعت خروجي جت تبديل مي کند . ميدان مغناطيسي که براي بيرون راندن پلاسما به کار گرفته مي شود از خود فضاپيما نيز محافظت مي کند زيرا به عنوان پوششي است ه نمي گذارد پلاسما با پوسته ي فضاپيما تماس داشته باشد پلاسما مي تواند هر ماده اي را که با آن تماس دارد تخريب کند . دماي پلاسماي خروجي از نازل 100 ميليون درجه سانتي گراد است و اين 25000 بار داغ تر از گاز خروجي از شاتل فضايي است . در يک ماموريت به سوي مريخ يک پيشران واسيمر مي تواند براي نيمه ي نخست مسافرت به طور مداوم شتاب گيرد و سپس در نيمه ي دوم مسافرت معکوس عمل مي کند و سرعتش را کم مي کند تا به مسير مورد نظر هدايت شود يک موشک پلاسمايي با خروجي متغير مي تواند براي قرار دادن ماهواره در مدار زمين نيز به کار گرفته شود .
Recent photograph of the VX-10 VASIMR experiment at the Johnson Space Center
ساختن يک فضاپيماي گداخت هسته اي همانند گسترش يک گونه خودرو بر روي زمين است که مي تواند با دو برابر سرعت ساير خودروها حرکت کند و داراي بازده سوخت 7000 مايل در هر گالن است . در دانش مو شکي بازده پيرنه ي مو شک با اندازه گيري ضربه ي ويژه آن به دست مي آيد.
يک سامانه پيشران گداخت هسته اي مي تواند داراي ضربه ي ويژه اي 300 برابر بزرگ تر از ضربه ي ويژه ي موتورهاي موشکي شيميايي موشکي معمولي باشد بيشينه ي ضربه ي ويژه ي يک پيشران شيميايي موشکي عادي 450 ثانيه است يعني پيشرانه مي تواند 1 کيلوگرم نيرو نيروي پيشران را از مصرف يک کيلوگرم پيشرانه ( سوخت و اکسيد کننده ) در مدت 450 ثانيه توليد نمايد يک مو شک گداخت هسته اي مي تواند داراي ضربه ي ويژه اي در حدود 130000 ثانيه باشد . افزون بر آن موشک هاي گداخت هسته اي هيذروژن را به عنوان سوخت به کار خواهند گرفت و به همين علت اين موشک ها مي توانند در منگام سفر فضايي سوخت گيري نمايند . هيدروژن در اتمسفر بسياري از سيارات وجود دارد پس هر فضاپيمايي که سامانه پيشران گداخت هسته اي داشته باشد مي تواند به سوي اتمسفر سيارات حرکت کند و مقدار هيدروژن مورد نياز خود را از جو سيارات بمکد و با اين سوخت گيري به مسير خود ادامه دهد .
همچنين موشک هاي گداخت هسته اي مي توانند مدت زمان طولاني تري نسبت به موشک هاي شيميايي که پيشرانه ي خود را به سرعت مي سوزانند کار کنند و اين تواناييها سفرهاي فضايي سريع تر و دورتر را براي بشر به ارمغان خواهد آورد .
راکت مگنتو پلاسماي داراي ضربه ي ويژه متغير
واسيمر در حقيقت يک موشک پلاسما است که منادي پيشران گداخت هسته اي مي باشد . ولي تا زماني که يک موشک گداخت هسته اي بخاهد پلاسما را به کار گيرد . پژوهشگران و دانشمندان بايد چيزهاي زيادي بياموزند . پيشران (( واسيمر )) کاملا شگفت انگيز است چون در شرايط بسيار گرم پلاسما توليد مي کند و سپس همان پلاسما را براي حرکت به کار مي گيرد سه سلول پايه اي در پيشران واسيمر وجود دارد .
سلول پيشين : سوخت گازي معمولا هيدروژن به درون اين سلول تزريق مي شود و براي توليد پلاسما يونيزه مي شود .
سلول مرکزي : اين سلول به عنوان تقويت کننده کار مي کند تا پلاسما را با انرژي الکترومغناطيسي بيش تر گرم مي کند . امواج راديويي به کار گرفته مي شود تا به پلاسما انرژي بيافزايند همانند کارکرد اجاق هاي مايکرو يو خانگي
سلول پسين : يک نازل مغناطيسي که انرژي پلاسما به سرعت خروجي جت تبديل مي کند . ميدان مغناطيسي که براي بيرون راندن پلاسما به کار گرفته مي شود از خود فضاپيما نيز محافظت مي کند زيرا به عنوان پوششي است ه نمي گذارد پلاسما با پوسته ي فضاپيما تماس داشته باشد پلاسما مي تواند هر ماده اي را که با آن تماس دارد تخريب کند . دماي پلاسماي خروجي از نازل 100 ميليون درجه سانتي گراد است و اين 25000 بار داغ تر از گاز خروجي از شاتل فضايي است . در يک ماموريت به سوي مريخ يک پيشران واسيمر مي تواند براي نيمه ي نخست مسافرت به طور مداوم شتاب گيرد و سپس در نيمه ي دوم مسافرت معکوس عمل مي کند و سرعتش را کم مي کند تا به مسير مورد نظر هدايت شود يک موشک پلاسمايي با خروجي متغير مي تواند براي قرار دادن ماهواره در مدار زمين نيز به کار گرفته شود .
Recent photograph of the VX-10 VASIMR experiment at the Johnson Space Center
